นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ผู้เข้าชมรวม
1,259
ผู้เข้าชมเดือนนี้
3
ผู้เข้าชมรวม
1.25K
หมวด : แฟนฟิคอื่นๆ
อัปเดตล่าสุด : 21 ส.ค. 53 / 13:36 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
“มินโฮ ฉันมีข่าวเรื่องคนรักของนายจะมาบอก”
ร่างบางทำหน้าตาตื้นวิ่งมาทางร่างสูงที่นั่งอยู่ที่โต๊ะเรียน
“นายมีเรื่องอะไรจะมาใส่ร้าย เซมี อีกหล่ะ”
“ฉันไม่เคยที่จะคิดใส่ร้าย เซมี ของนายเลยนะ”
“ไม่เคยเหรอ แล้วที่ผ่านมาหละ ฉันไม่เคยเห็น เซมี จะเป็นยังที่นายว่าเลยสักครั้ง”
มินโฮทำหน้าไม่พอใจเล็กน้อย
“แต่เข้าเป็นอย่างนั้นจริงๆนะฉันเห็นกับตาว่าเธอควงผู้ชายอื่นที่ไม่ใช่นายไปเที่ยวตอนกลางคืน”
คีย์ยังคงเล่าต่อไปทั้งที่มินโฮไม่แม้แต่จะมองเค้า
+
+
+
+
คีย์เด็กหนุ่มที่อ่อนไหวง่าย เค้าต้องอาศัยอยู่ในเกาหลีเพียงคนเดียว เพราะครอบครัวต้องดูแลธุรกิจอยู่ที่อเมริกา
ทั้งสองสนิทกันมาก แต่วันหนึ่งต้องมีเหตุให้ทั้งคู่ต้องผิดใจกันเพียงเพราะผู้หญิงที่ชื่อ เซมี ผู้หญิงที่รักมินโฮเพียงเพราะฐานะ และด้วยความรักและความหวังดีที่คีย์มีให้มินโฮทำให้ตอนเกินเรื่องยุ่งๆขึ้น
+
+
+
+
“แล้วนายไปทำอะไรในที่แบบนั้น”
มินโฮหาเรื่องที่จะจับผิดคีย์
“แล้วนายคิดว่าคนที่ต้องอยู่เกาหลีคนเดียวอย่างฉันจะอยู่ได้ยังไงถ้าฉันไม่ทำงาน นายก็รู้ว่าฉันทะเลาะกับพ่อแม่อยู่”
“แต่นายไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ถ้านายไม่เชื่อฉันนายก็ไปดูให้ถึงที่เลยซิ”
คีย์ทิ้งที่อยู่ไว้ก่อนที่จะเดินออกจากห้องเรียนไป
และอย่างที่คิดไว้มินโฮมาจริงๆ ซึ่งเค้าก็ได้เจอกับ เซมี ที่มากับชายอื่น และด้วยความใจร้อน มินโฮรีบเดินไปยัง เซมี
“เซมี “
เซมีตกใจไม่น้อยเมื่อหันมา
“มะ...มินโฮ มาได้ไงค่ะ”
คีย์ที่เห็นเหตุการณ์พอดีก็รีบเดินเข้ามาเพราะกลัวมินโฮจะทำอะไรวู่วาม
“มันเป็นใคร”
มินโฮไม่ตอบแต่กลับตั้งคำขึ้น
“เพื่อนค่ะ...จริงมั้ย เราแค่เพื่อนกัน”
ไม่รอช้าที่เซมีจะปฏิเสธ
“มินโฮเชื่อฉันนะว่านี่แค่เพื่อนฉันจริงๆ”
“แล้วคุณจะให้ผมเชื่อคุณได้ยังไง”
“ก็กองมินมันใช่ผู้ชายที่ไหนล่ะค่ะจริงมั้ยกองมิน”
เธอสะกิดเพื่อนชายให้เล่นละครบทนี้ตามเธอ
“ตายแล้วรู้ความจริงหมดเลย..สวัสดีฮะผมกองมินเพื่อน เซมี ฮะ”
ชายคนนั้นเลือกที่จะเล่นละครตามเซมี
“มินโฮไม่เคยไว้ใจเซมีเลยใช่มั๊ย”
เธองอนมินโฮเพื่อกลบเกลื่อนก่อนที่จะเหลือบไปเห็นร่างบางที่ยื่นอยู่ข้างหลังมินโฮ
“อย่าบอกนะว่าคุณเชื่อนายคีย์นั่นมากกว่าฉัน”
เซมีมองไปทางร่างบางก่อนที่จะมีมินโฮหันไปมองตาม
“มันคงจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วหละที่ผมจะเชื่อเค้า ผมขอโทษนะงั้นผมไม่กวนคุณกับเพื่อนหละ
ผมกลับก่อนนะ...”มินโฮประทับริมฝีปากตัวเองกับแก้มของเซมีก่อนที่จะเดินออกไปพร้อมกับดึงแขนร่างบางออกไปด้วย
“โอ๊ย..ฉันเจ็บนะ”
มินโฮผลักคีย์ชนกับประตูรถเต็มแรงด้วยความโมโห
“ต่อไปถ้านายจะกล่าวหาใครดูให้มันดีๆก่อนนะ”มินโฮไม่สนใจในความเจ็บปวดของคีย์อีกทั้งยังต่อว่าคีย์อีก
“แต่ที่นายเห็นมันไม่ใช่ความจริงนะ เธอกำลังหลอกนายอยู่”
“พอทีเถอะคีย์ นายเลิกทำตัวแบบนี้ซะที มันน่าเกียจ”
มินโฮตะคอยใส่คีย์
เพียงประโยคเดียวทำให้คีย์ถึงกับกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่
น่าเกียจ
“ถ้าฉันมันน่าเกียจนักฉันก็จะไม่ยุ่งกับนายอีก”
คีย์ผลักมินโฮที่ยื่นค่อมร่างของเข้าอยู่ออกก่อนจะเดินหายเข้าไปในร้าน
+
+
+
“ไอ่ผู้ชายคนเมื่อกี้มันเป็นใครทำไมเธอต้องแคร์มันด้วย”
“มันก็คือคนที่จะค่อยให้เงินฉันมาเที่ยวกับพี่หนะซิ”
“อ๋อไอ่น่าโง่ที่เธอเคยเล่าให้ฟังฟังน่ะเหรอ”
เสียงของชายหนุ่มและหญิงสาวคุยกันเสียงดังพอที่คนที่แอบมานั่งร้องไห้จะได้ยินทุกอย่าง
คีย์ค่อยๆลุกยืนดูตามเสียงที่ดังมา
“เซมี”
คีย์ตกใจไม่น้อย
“นี่เธอว่ามินโฮเป็นไอ่น่าโง่หยั่งนั้นเหรอ”คีย์พึมพำกับตัวเอง
“แต่ก็ช่างเถอะเรามันน่าเกียจ”พอนึกถึงประโยคนี้เมื่อไรมันก็รู้สึกทั้งโกธรทั้งเจ็บ
“บั้ง!” คีย์ไม่ทันระวังเลยถอยไปชนกับถังขยะ
“นั่นใครน่ะ”เซมีหันมาตามเสียงที่ดัง
“อ๋อ! นายนั่นเองคีย์ ทำไมจะมาคาบเรื่องอะไรไปฟ้องมินโฮอีกล่ะ”
คีย์ไม่สนใจเค้ายังคงจะเดินต่อไป
“จะไปไหน มาให้ฉันชำระหนีที่แกก่อไว้เมื่อกี้ก่อนซิ”
ไม่รอช้าเซมีรีบเดินไปกระชากแขนคีย์อย่างแรง เธอตบหน้าคีย์อย่างแรง แต่ใช่ว่าคีย์จะยอม เค้าตบหน้าเซมีคืนเหมือนกันแต่ที่ต่างกันคือมีมือของชายแปลกหน้ามารับไว้ ไอ่ชั่วนั่นมันยังไม่หยุดแค่นั่นมันยังชกไปที่ท้องคีย์อย่างแรงจนคีย์ล้มลงกับพื้นอีกทั้งยังรุมทำร้ายคีย์จนช้ำไปหมดทั้งตัว
+
+
+
+
วันนี้ห้องเรียนคงดูโล้งไปสำหรับมินโฮเพราะที่นั่งข้างๆมันว่างไป
“คีย์หายไปไหน”
มันคือเรื่องแปลกมากที่คีย์จะขาดเรียนไปเลยเพียงเพราะทะเลอะกัน เพราะคีย์เป็นคนที่รักในการเรียนมาก หรือว่าคีย์จะคิดมากจนทำอะไรแผลงๆ
มินโฮหยุดความคิดของตัวเองก่อนที่จะรีบลุกจากเก้าอี้แล้วออกไปตามหาคีย์
“คีย์..คีย์...คีย์” มินโฮเคาะปะตูห้องพักของคีย์แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ
หรือว่าคีย์จะอยู่ที่ทำงานแล้ว
มินโฮไม่รอช้า ทันทีที่คิดได้มินโฮก็รีบไปด้วยความร้อนใจ
.
.
“ผู้จัดการครับวันนี้คีย์มาทำงานมั้ยครับ”
“อ๋อ! คีย์น่ะเหรอนอนอยู่ห้องพักคนงานตั้งแต่เมื่อวานแล้วหละ”
“ทำไมล่ะคับ”
“พอดีเค้าถูกรุมทำร้ายหนะกลับบ้านไม่ไหวพี่ก็เลยให้นอนพักที่นี่น่ะ”
ตอนนี้มินโฮรู้สึกใจคอไม่ดี เค้าอยากเห็นอาการของร่างบางมากๆ
“งั้นผมขอเข้าไปหาคีย์หน่อยได้มั้ยคับ พอดีผมเป็นเพื่อนสนิทเค้าคับ”
“ได้ซิทานโน้นนะ”ผู้จัดการร้านชี้ไปทางห้องพัก
+
+
“นายมาทำไม”
ประโยคแรกที่คีย์ทักกับร่างสูงที่เดินข้ามา
“ฉันเห็นว่านายขาดเรียนไปเฉยๆก็เลยออกมาตามหา...ว่าแต่นายเป็นอะไรทำไมถึงได้ช้ำไปทั้งตัวแบบนี้”
มินโฮว่าพลางเดินมาจับแขนคีย์ขึ้นดูอย่างระเอียด
“พูดไปก็ไร้ค่า”คีย์สะบัดแขนออกอย่างแรงถึงแม้จะเจ็บ
“นายก็บอกฉันมาซิว่ามันเกินอะไรขึ้นกับนาย”มินโฮคว้าไหลคีย์ให้หันหน้ามาพูด
“....”
คีย์ไม่พูดได้แต่ก้มหน้ากลั้นน้ำตาไว้เพราะไม่อยากร้องไห้ให้มินโฮเห็น
“บอกมาซิคีย์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” มินโฮเขย่าร่างบางเบา
“ปล่อยนะฉันเจ็บ”คีย์ยังคงเลี่ยงที่จะไม่ตอบ
“ไม่...จนกว่านายจะยอมบอกฉันว่ามันเกิดอะไรขึ้น”
“ก็ได้ ถ้าฉันบอกว่าฉันถูกเซมีกับไอ่บ้านั่นมันทำร้าย นายจะยังจะเชื่อฉันมั้ย”
น้ำตาที่กลั้นไว้มานานตอนนี้มันได้ไหลออกมาแล้ว
“....”
ไม่มีคำพูดใดออกมาจากปากมินโฮ
“ปล่อยฉัน ! ต่อไปฉันจะไม่ยุ่งกับนายอีกและนายก็ไมต้องมายุ่งกับชีวิตฉันอีก มินโฮคนเดิมของฉันมันตายไปพร้อมกับความเชื่อใจที่นายไม่เคยมีให้ฉันแล้ว” คีย์ปัดมือมินโฮออก จากนั้นเขาก็ลุกออกไปจากที่ตรงนั้น ที่ที่เคยเคียงข้างมินโฮมาตลอด
เวลาผ่านไปเป็นอาทิตย์แล้วที่มินโฮไม่มีคีย์ข้างกายความรู้สึกเหงาเข้ามาแทนที่เต็มหัวใจทั้งๆที่มีเซมีหญิงที่เค้ารักอยู่ข้างกายแต่ทำไมเค้ายังถึงรู้สึกเหงาอยู่อย่างบอกไม่ถูก
+
+
+
+
“นายหายไปไหนของนายนะ” วันนี้เป็นวันแรกที่มินโฮคิดจะมานั่งดื่มที่ร้าน เค้ามานั่งดื่มที่ร้านเดิมที่คีย์เคยทำงานแต่วันนี้หายไปไหนไม่รู้ เค้ามองหาร่างบางของคีย์แต่ก็ไม่เจอ แต่สิ่งที่เค้าเจอคือหญิงที่เค้ารักกำลังควงแขนชายออกจากร้านไป เค้ารีบเดินออกตามไป
“ที่รัก ผมอยากได้รถหรูๆซักคันจังเลย”
“ก็รอฉันได้แต่งงานกับไอ้โง่มินโฮเมื่อไร่ฉันจะซื่อให้นะ”
“ไอ้โง่มินโฮ...เธอเรียกฉันว่าไอ้โง่งั้นเหรอ “ตอนนี้มินโฮรู้สึกชาไม่น้อยกับคำพูดที่ได้ยิน
“ที่ผ่านมาเธอหลอกฉันจริงๆเหรอ….งั้นที่คีย์พูดมาก็.....”
“คีย์...”มินโฮพูดออกมาตามจิตใต้สำนึก
“ฉันขอโทษ”
+
+
+
+
มินโฮออกตามหาคีย์ทุกที่ที่คิดว่าคีย์จะอยู่แต่ก็ไม่เจอจนถึงต้องเช้า อาจารย์ที่โรงเรียนมาบอกกับเพื่อนร่วมชั้นว่าคีย์ได้ย้ายกลับไปเรียนที่อเมริกาแล้ว เมื่อรู้ข่าวมินโฮถึงกับเศร้าไม่เป็นอันทำอะไรวันๆได้แต่ไปนั่งอยู่ที่ร้านที่คีย์เคยทำงานส่วนในใจก็คิดแต่อยากจะของโทษคีย์ ยิ่งเวลาผ่านไปมินโฮไม่เพียงแต่รู้สึกผิดแต่เค้ากลับรู้สึกว่าตัวเองขาดอะไรที่สำคัญไปในชีวิต
“คีย์นี่นายจะทิ้งฉันไปจริงๆเหรอ” มินโฮเดินพึงพำกับตัวเองเค้าไม่สนใจสิ่งรอบข้างใดๆ จนไปชนกับเด็กหนุ่มร่างบางที่เดินสวนมาเข้า
“ขอโทษครับ” มินโฮ/เด็กหนุ่ม กล่าวขึ้นพร้อมกัน
“คีย์”มินโฮเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นหน้าของเด็กหนุ่มนั้นชัดเจนและไม่รอช้าที่เค้าจะคว้าตัวร่างบางไว้
“ปล่อย”สั้นๆ
“ไม่”
“ปล่อยฉัน”
“ไม่...ไหนอาจารย์บอกว่านายกลับอเมริกาไปแล้วหนิ”
“เรื่องของฉัน...ฉันจะทำอะไรที่ไหนอย่างไรนายสนใจด้วยเหรอ”
“นายยังโกรธฉัน”
“ทำไมฉันต้องโกรธนาย...ในเมื่อมันเป็นสิทิ์ของนายที่จะเชื่อฉันรึไม่”คีย์ยังคงพยายามดันตัวเองออก
“ฉันขอโทษคีย์...ถ้าฉันเชื่อใจนายตั้งแต่แรกฉันก็คงไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้หลอก”คำพูด น้ำเสียงและใบหน้าต่างบ่งบอกถึงความรู้สึกผิดที่มีต่อคนตรงหน้า
“เสียใจที่โดนแฟนสาวหลอกน่ะเหรอ..สมคารแล้วหนิ...ก็นายมันโง่”
“ใช่ฉันมันโง่...โง่จนเกือบต้องเสียคนที่ฉันรักไปอีกคน”
“นายหมายความว่ายังไง”
“คีย์ เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมันทำให้ฉันได้รู้ว่าฉันขาดนายไม่ได้”
“แล้วไง”ถึงปากจะพูดห้วนๆแต่ใช่ว่าในใจจะยังแข็งเหมือนเดิม ยิ่งเมื่อเจอคำพูดกำกวมแบบนี้มันทำให้ความรู้สึกต่างๆที่มีต่อคนตรงหน้าของคีย์หวนกลับมา
คิดถึง เป็นห่วง รัก
“คีย์ฉันรักนายนะ นายยังจะให้โอกาสคนโง่อย่างฉันซักครั้งได้มั้ย”ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวัง
“แต่.....”ไม่ทันที่ร่างบางจะเอ่ยตอบร่างสูงก็สวมกอดร่างบางให้มาแนบชิดก่อนที่ใบหน้าคมจะก้มลงมาประกบริมฝีปากของตัวเองกับปากได้รูปของคีย์ ความรู้สึกต่างๆของทั้งคู่ถูกสื่อสารกันผ่านการจูบครั้งนี้ ทั้งขอโทษ:น้อยใจ รู้สึกผิด:ให้อภัย หวยหา:คิดถึง และ รัก:รัก ที่ทั้งสองระบายออกมาผ่านจูบรถหวานและเนิ่นนานนี้
….…………………END…………………….
ผลงานอื่นๆ ของ ภูตน้ำปิง ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ภูตน้ำปิง
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น